ศีล 227 ของ ภิกษุ

การเป็นพระภิกษุนั้นจะต้องถือศีลทั้งหมด 227 ข้อซึ่งเป็นข้อห้ามของพระภิกษุสงฆ์เถรวาทตามพระวินัยบัญญัติ จัดอยู่ในส่วนอาทิพรหมจาริยกาสิกขา ศีล 227 จัดเป็นสิกขาบทในพระปาฏิโมกข์ ที่พระพุทธเจ้าทรงวางข้อกำหนดไม่พึงละเมิดไว้เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อยของคณะสงฆ์ และเพื่อเป็นข้อปฏิบัติพื้นฐานอันเอื้อเฟื้อต่อการประพฤติพรหมจรรย์ของพระภิกษุสงฆ์ หากมีพระภิกษุล่วงละเมิดซึ่งเรียกว่า อาบัติ จะต้องได้รับโทษตามสถานหนัก-เบา ถ้ามีโทษหนักก็ให้ปาราชิกหรือขาดจากความเป็นพระสงฆ์ หรือโทษเบาก็ให้แก้ได้โดยกล่าวแสดงความผิดของตนกับพระภิกษุรูปอื่นเพื่อเป็นการแสดงถึงความสำนึกผิดและเพื่อจะตั้งใจประพฤติตนใหม่ หรือที่เรียกว่า การแสดงอาบัติ, ปลงอาบัติ อาบัติต่างๆก็จะมีดังต่อไปนี้

คำเรียกศีลระดับอาบัติคำเรียกอาบัติการแก้อาบัติ
ปาราชิก 4ครุกาบัติปาราชิกขาดจากความเป็นพระเมื่อล่วงศีล (ไม่สามารถแก้ได้)
สังฆาทิเสส 13[1]ครุกาบัติสังฆาทิเสสอยู่ปริวาสกรรมเพื่อสำนึกผิด
อนิยต 2[2]ครุกาบัติ, ลหุกาบัติ ตามแต่กรณีเป็นได้ทั้งปาราชิก, สังฆาทิเสส และปาจิตตีย์ ตามแต่กรณีขาดจากความเป็นพระ, อยู่ปริวาสกรรม หรือปลงลหุกาบัติ
นิสสัคคิยปาจิตตีย์ 30[3]ลหุกาบัตินิสสัคคิยปาจิตตีย์สละวัตถุอาบัติและปลงลหุกาบัติ, สละวัตถุอาบัติ, ปลงลหุกาบัติ
ปาจิตตีย์ 92[4]ลหุกาบัติปาจิตตีย์ปลงลหุกาบัติ
ปาฏิเทสนียะ 4[5]ลหุกาบัติปาฏิเทสนียะปลงลหุกาบัติ
เสขิยวัตร 75[6]ลหุกาบัติทุกกฎปลงลหุกาบัติ
อธิกรณสมถะ 7[7]--(วิธีระงับอธิกรณ์)